Publicado en Poesía

Poema: «Les manes de mio güela»

LES MANES DE MIO GÜELA
Siempre me maraviyaron.
Cuando aletiaben al falar,
cuando retorcíen la bayeta
o cuando dormíen, una enriba la otra,
dulces nel somantu,
yo miraba les míes disimulao
-tan llises, tan blanques, tan de bona neña-
tratando d´albidrar
en qué momentu de la vida
nacieren nes d´ella
aquelles curves gordes,
escures y un poco siniestres;
ríos guetando´l so mar.
Nunca lo supi
pero…
la mio sangre yá llate agora
tamién
a flor de piel.
Elvira Laruelo

Autor:

Maestra de Llingua Asturiana Colexu Carmen Ruiz-Tilve - Uviéu

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *