“PUXA”
- PUXA nun ye solo un berríu, ye un sentir, un latíu que xune a quien lo diz y a quien lu escucha.
Nel so soníu hai un trozu de la nuesa historia, de la manera de ser y falar d’Asturies. Ye curtia, ye potente y tien la fuerza de tou’n pueblu que nun quier callar.
Dende’l campu futbol a la romería, dende’l chigre a la manifestación, PUXA marca un compás común: el de la identidá. Cada vegada que la dicimos, tamos diciendo que la llingua asturiana ta viva, que nun ye un recuerdu lloñe, sinón un presente que tien ganes de futuru.
- PUXA ye’l llantu la mar, el soníu’l monte y el latíu nel pechu d’Asturies.
- PUXA ye l’alba sobre’l Cantábricu y la promesa de que nun vamos callar
- PUXA nun entiende de fronteres, viaxa nel corazón y na voz de toos los que la sienten.
- PUXA, tamos diciendo: “equí tamos”, “somos Asturies”, “la nuesa llingua nun se rinde”. Y esi mensaxe, más que guardalu, hai qu’espardelu
Por eso ye per importante llevala más allá de les nueses montañes, facela sonar en Madrí, Bruxeles, o Buenos Aires…que la palabra cruce mares y montañes, que la lleven emigrantes, viaxeros,, músicos, deportistes… Que cada vez que suene, s’use con orgullu.
