La vida lléganos cola fiesta de Beltane (1 de mayu) nel calendariu Celta

Anguaño, gracies al neo paganismu y a otros movimientos, la fiesta de Beltane celébrase en munchos llugares y ta bien viva. Sicasí, la Beltane histórica celebrábase tan solo n’Irlanda, Escocia, la Isla de Man y lo qu’anguaño ye Galicia y Asturies.

La fiesta de Beltane ye un eventu bien importante, bien celta y bien nuesu. Significa «Fueu brilloso» o «El bon fueu» y ye, xuntu con Samaín, una de les dos fiestes más importantes de la rueda de la vida. Tamién ye unu de los trés festivales del fueu qu’hai nel calendariu de los celtes y con él naz, de forma oficial, la parte lluminosa del añu. Beltanne trai, pos, la vida.

Beltane, Bealtaine o Beltanario ye día festivu celebráu’l 1 de mayu nel hemisferiu norte y el 31 d’ochobre nel hemisferiu sur. Históricamente esta festividá celébrase n’Irlanda, Escocia, Galicia, Castiella y na Isla de Man. Wikipedia

Fueu qu’espierta la tierra y enciende l’alma. Güei celebramos Beltane, el portal encesu de la fertilidá, el gozu y la conexón colos ciclos antiguos de la Tierra. Ye’l tiempu de la flor abierta, del fueu danzante, del renacer tres el fríu del iviernu. Testu de David Tebras.

https://www.davidtebras.com/FantasiaCelta/wp-content/uploads/2023/04/beltane-fiesta-de-beltane-oleo.jpg

Esti día marca l’adolescencia del añu, cuando la Madre Tierra vese de colores y el deséu de vida anúbrelo tou. D’antiguo, los fueos sagraos de Beltane encendíen nos campos: el ganáu pasaba ente les llapaes pa ser bendichu, les pareyes saltaben xuntes pa sellar la so unión, y les granes de l’alma yeren semaes con intención.

La Reina de Mayu y el Divos Cornudu atópase nun abrazu fértil y sagráu. Ella representa la bayura, él, la fuerza vital que fecunda. Xuntos dancien n’espiral como lo faemos nós al xirar en redol al palu de mayu, texendo con cintes los nuesos suaños y bendiciones.

Los dos mundos avérense La fiesta de Beltane ye un momentu de transición, pos se pasa de la escuridá a la lluz, pero tamién ye unu de los momentos nos que la barrera ente los dos mundos sume. L’otru ye Samaín, el so contrapartida, l’empiezu de la metá escura del añu.

Nestes dos nueches, el nuesu mundu y el mundu nel qu’habiten les criatures de la mitoloxía celta avérense hasta superponerse. Ye agora cuando los seres feericos y los espíritos de los muertos pueden caminar ente los vivos.

Dambes fiestes son momentos de transición, nos que la escuridá da pasu a la lluz y viceversa, pero tamién son momentos nos que la barrera ente los dos mundos de la mitoloxía celta sume.

Estos dos mundos son el nuesu y el mundu sobrenatural nel qu’habiten tanto los espíritos de los muertos como les criatures de la mitoloxía celta. Mientres Beltane y Samaín dambos mundos avérense hasta superponerse. Ye agora cuando estos seres míticos y los espíritos de los muertos pueden caminar ente los vivos. Semeyes d’Edinburgo.