El pueblu d’Asturies con una ermita aupada nun cantil «y 95 horros que son reliquies del pasáu». En plenu mariniegu asturianu, una localidá del conceyu de Valdés emponer al Cantábricu con una ermita que se consolidó como’l so símbolu.
Si daqué define a Asturies eso ye la manera na que la so mariña abrazar col monte, nun diálogu ente agua salao y cantiles que marquen el compás de la esencia del Principáu. Na so mariña occidental, hai un pequenu rincón onde los montes paecen baxar faciéndose camín hasta atopase col Cantábricu, como si quixeren escuchar dende barganal el murmuriu del aguaxe.
A mediu camín ente’l Cabu Bustu y el Cabu Vidio apaez un antiguu pueblu balleneru consideráu unu de los más antiguos del conceyu, y que podría tar incluyíu nel llistáu de los pueblos más guapos d’Asturies. Sicasí, lo qu’agora lo pon nel puntu de mira ye’l so incomparable allugamientu, upáu sobro un cantil que lu dixebra tan solo 90 metros del mar y que lo convirtió n’unu de los llugares de veranéu por excelencia.
Un mirador al Cantábricu CASA COLORADA . Hotel Casa Colorada Ente les callejuelas del pueblu alcen cases y palacios indianos que cunten la hestoria de la localidá que se remonta al sieglu XIX.
Como un mirador sobro’l Cantábricu, Cadavedo (oficialmente Cadavéu) apaez mentáu les sos primeres vegaes como una villa propiedá de la famosa reina Doña Pega, conocida tamién como “La Temeraria”. De toes formes, siempres se-y conoció pol so pasáu marineru y balleneru, yá que tiempu tras, mientres la Edá Media, nes sos mariñes columbrar con normalidá estos cetáceos.
Foi más palantre, yá nel sieglu XIX, cuando la so población más nueva, como la de munchos otros pueblos de la zona, tuvo qu’emigrar escontra América del Sur buscando nueves oportunidaes pa depués volver al so llar. Ye por eso qu’agora na so fisonomía reinen cases y palacios indianos que se convirtieron n’unu de los más grandes curiosos del llugar. Ente elles, la más destacada ye la Casa Colorada, que tien xuna casa ximielga, conocíes como les Ximielgues de los Pérez y qu’agora actúa como hotel.
Sicasí, si daqué destaca nes callejuelas d’esta localidá del conceyu de Valdés son los 95 horros tradicionales qu’inda se caltienen. Nel so momentu fueron construcciones rurales que s’encargaben de caltener los alimentos llueñe del mugor, pero na actualidá son auténtiques reliquies y testigos de tiempos pasaos, que cunten al traviés de la piedra como yera la vida d’antiguo nestes poblaciones.
Seique’l más representativu y emblemáticu de toos ye’l que s’atopa abargana de la Ermita de la Regalina, dambos aupaos en La Garita, un cantil que se emponer al mar, y que se convirtió n’unu de los llugares favoritos y más almiraos por tolos habitantes del pueblu.
La ermita ye unu de los emblemes del pueblu.
La ermita, decorada con unos azules estridentes que dacuando se confunden col mesmu mar, ye l’emblema de la fiesta más importante d’esta villa y unu de los iconos más representativos de la mariña asturiana. El so orixe remontar al añu 1931, cuando’l Padre Galu, una figura yá bien importante na localidá, quixo dedicar un rincón al cultu y a la veneración de la patrona. Según cunten les voces populares, la Virxe de la Riegla apaeció nuna castañal, del que se fixo xuna coleuta pa construyir la mesma capiya. Foi entós cuando decidió llevantar una estructura nel so nome, a la qu’agora se dirixen tolos habitantes del pueblu cada últimu domingu d’agostu, cuando se celebra la Fiesta de la Regalina, declarada d’interés turísticu nacional.
La sablera principal de la localidá ta a tan solo 2 kilómetros del núcleu urbanu.
A un llau del cantil onde reina la ermita, abrir en forma de concha la sablera conocida como La Ribeirona, onde nel medievu atopaba l’importante centru balleneru. Distinguida cola Bandera Azul, el so fácil accesu -a apenes 2 km del núcleu urbanu- fai que se convierta nuna visita obligada cuando uno visita Cadavedo. Sicasí, mientres la pleamar, l’arena queda totalmente somorguiada, dexando en claro la esencia asturiana, onde los paisaxes costeros rexir pol mar afalagando’l monte.
