- Los romanos ayudaron a que l’aceite d’oliva sía lo que ye güei, ameyorando les técniques de cultivu y tresporte. Consumíen aceitunes y aceite d’oliva de la rexón Baetica d’Hispania (actual Andalucía) a gran escala, ello ye que l’aceite d’Hispania foi’l más valoráu del Imperiu pola so alta calidá. Envalórase que mientres esti períodu n’Hispania había bien de llitros d’aceite d’oliva, miles d’ellos fueron unviaos a la capital del Imperiu, Roma.
Los restos de munchos de los buques que tresportaben l’aceite fueron desenterraos a finales del sieglu XIX, cuando Heinrich Dressel, un científicu italianu-prusianu, afayolos soterraos n’una llomba romana. Investigando los sos oríxenes, afayó que los residentes d’esi tiempu solíen refugar los barcos vacíos de Baetica a la vera esquierda del ríu Tiber. Los fragmentos, xuntu cola tierra que s’atropó col pasu del tiempu, llegaron a formar un cuetu que güei se conoz como Testaccio.
Na Edá Media, l’aceite d’oliva usábase de cutiu para faer xabones n’España y na vecina Francia. Nun ye sorprendente que tuviera munchos usos como combustible para allumar llares o como ingrediente en tratamientos de guapura. Pero’l so usu principal foi, y sigue siendo, para la comida. L’aceite d’oliva, yá sía extra virxe, virxe o a cencielles aceite d’oliva, ye perfectu en cualquier receta.
Darréu, nel sieglu XIX, el cultivu del aceite d’oliva espandiose n’España gracies a la construcción de la rede ferroviaria. Foi gracies a esti nuevu mediu de tresporte que’l país convirtiose nel olivar más grande del mundu.
Nel sieglu XX, una revolución tecnolóxica n’España dexó la producción d’aceites de mayor calidá, que ganen añu tres d’añu nes competiciones más prestixoses del mundu. Anguaño, España ye’l líder mundial en cantidá y, sobremanera, en calidá.
