Esta ye la semeya de la casa familiar de Xuan Bello en Paniceiros que-y mande’l pasáu 20 d’avientu. Contestóme ‘Menuda carga lleña que tienen na mio casa’. Andabamos Paulino Garcia Suarez y yo a la caza de horreos y paneres.
Paniceiros – Xuan Bello
Conozo un país onde’l mundu llámase
Zarréu Grandiellu Picu la Mouta Paniceiros.
Un mundu que perdéu l’aldu los caminos
Xerusalem llevantao na palma la mano d’un nenu
Un mundu que yera altu luminosu esbeltu
Naciente y fonte y vocación de ríu
Onde los homes callen y el silenciu ye renuncia
Onde escaecimos el ser Onde claudicamos
Un país onde la casa cai cai l’horru la ponte
El molín la ilesia l’home tamién cai
Onde la mirada yera pura cenciella
la xaceda que dexara la nube en cielu
Onde namás nos queda la memoria
corrompida de la infancia La nuesa soledá
L’abandonu de nueso.
Xuan Bello, Paniceiros, pag.39 / Pieces RTPA
Hestoria universal de Paniceiros publicáu en 2002. TRABE
Premiu Ramón Gómez de la Serna de Narrativa nel añu 2003.
La Hestoria universal de Paniceiros, crónica emocional d’un territoriu yá míticu, ye una metáfora del mundu. El pueblu que da nome a estos relatos tien una doble dimensión: la real, el llugarín de l’alta sierra de Tinéu que formen un puñáu de cases, y la intelectual, una potente creación que Xuan Bello fai capital d’un territoriu lliterariu propiu.
