“Saltando” ye un curtiu para ver colos tos fíos. Porque crecer ye tamién saltar sobro les dificultaes y salir fortalecíu a cada pasu, a cada brincu, y anque los neños tean siempres atendíos pela nuesa parte, tenemos de dexa-yos de la mesma esa llibertá cola cual, aprender a ser valientes, artífices de los sos propios caminos.
“Bounding” (brincar, saltar) ye xuna producción escepcional de la factoría Pixar y, anque fai yá 13 años del so estrenu, el mensaxe que nos dexa ye esencial pa cualquier xeneración, inclusive pa nós mesmos, porque nun hai nada como volvese neñu de nuevu pa entender grandes coses.
“Saltando” fálanos de la necesidá de nun dexase vencer poles adversidaes, de la necesidá de confiar en nós mesmos sintiéndonos arteres pa superanos, pa saltar alto dempués de la cayida y tocar el cielu
Daqué no que tendríamos de cavilgar tamién ye en ser conscientes de lo complexu que puede resultar “ser neñu”. La infancia non siempres ye sinónimu de felicidá, crecer supon tener qu’enfrentase n’ocasiones non solo a los cambeos propios, sinón a contestos complexos nos que los neños tienen qu’aprender a desenvolver estratexes de “supervivencia” y adaptación.
Ye necesariu pos anima-yos a que nunca, nunca dexen de saltar, qu’el so corazón cimble, que la so mente suañe y que les sos piernes llévelos onde deseyen dir…
El nuesu protagonista ye un gordosu y viviegu corderu. Tien como principal don la so aptitú para la danza, tresmite tal vitalidá y allegría, qu’arima col so baille a toles criatures d’esa soleyera pradería. Tou va bien, hasta que nun momentu dáu, daquién llévalu y déxalu desnudu, ensin la so vestimienta, ensin la so llana.
La murnia acúrrese entós sobro él y lleguen les agües, la nueche, el mal tiempu. Nós sabemos perbién que’l tosquiláu sigue esi ciclu, que volverá crecer la llana, pero’l corderu vive la so vergüenza de forma desoladora y ello supon escondese y fuxir de toos aquellos que rinse del so aspeutu físicu. Los bailles termináronse.
El nuesu corderu, llueñe d’entender qu’el so cambéu ye temporal déxase vencer pol so aspeutu y asume daqué puntual como xuna traxedia permanente.
Tamién nós tendemos dacuando a cronificar determinaes dimensiones: xuna decepción puede volvenos eternamente desconfiables, un refugu estazar la nuesa autoestima, y un erru puntual, vetar pa siempres la nuesa capacidá de llogru.
Nel casu de los neños ye entá más delicáu. Naide esplicólos que la vida son ciclos, que dacuando se cai, que dacuando se pierde, que les burlles ayenes enxamás definen lo qu’ún ye realmente…
“¿Tu color? ¡Qué importa! Vaya cuestión, yes púrpura, yes gris, beige o marrón, dacuando vas mal, dacuando meyor, si siénteste fatal mira alredor…”
-“Saltando” (Pixar, 2003)-
